Kafalar Çok Karışık Değil Mi ? ( Ateist Vaiz )

     Namaz kılan bir ateist hayal edin. Ne kadar komik olurdu değil mi?  Peki namaz kılmayan müslüman... Ne farkı var!
 Bu kadar tutarsızlık içinde kitlesel bir şizofreni yaşadığımızı söylesek pek yanlış olmaz sanırım.

Ali bey bugün randevusu olan son hastasıydı Profesör Doktor Nevzat Bey'in, hasta kayıt işlemlerini yapıp Nevzat Bey'e yönlendirdim. Biliyorum yaptığım etik değil, fakat hasta koltuğuna bir böcek yerleştirdim. İçerideki esrarengiz diyalogları en az sizin kadar, bende merak ediyordum çünkü. Nevzat bey klinikte müstakil bir ''Kendini Mehdi Sananlar'' bölümü açmamız gerektiğini söylemişti bir keresinde. Tabi siz sadece Adnan Oktar, Hasan Mezarcı falan ortalıkta Mehdi/Mesih olduğunu ima ederek yada direk söyleyerek dolaşıyor sanıyorsunuz. Fakat kliniğimize her gün en az 3 Mehdi, 1 İsa Mesih ( Jesus Christ ) geliyor ve benim şu sıralar tek eğlencem bu. Merak etmeyin karısının kendisini aldattığını düşünen, iktidarsız kocaların seanslarını dinlemiyorum. Çok sıkıcılar. Zaten böyle bir şüpheniz varsa gitmeniz gereken yer 221B Baker Street  olmalı. Nevzat Bey'in kliniği değil.

 ''Hoşgeldiniz Ali bey,'' dedi. Nevzat bey. ''Buyurun, oturun lütfen.''   Ve başlıyoruz ;

- Teşekkür ederim.

- Nasılsınız ?

- İyi olmadığımı düşündüğüm için buradayım.

- Gayet iyi görünüyorsunuz. Anlatın lütfen.

- Ben Mehdi'yim, geldim.

- Hmm. Biz de sizi bekliyorduk, İslam alemi kan ağlıyor nerede kaldınız ?

- Ama ben Mehdi olamam ki. Çünkü yani ben şeyim.

- Neden olamazsınız ?

- Ben bir Ateistim. Hatta Bir Ricky Gervais kadar belki de George Carlin. ama kesinlikle Hawking değil, malum onun kafası biraz karışık bu konuda.

- Anlıyorum. Peki ya nasıl anladınız Mehdi olduğunuzu ?

- Çevremde çok fazla ''müslüman'' var ve bana saygı duyarlar, başları sıkıştığında soluğu benim yanımda alırlar diyebilirim. Onlarla net bir iletişim kurabiliyorum. Benim iyi yada kötü büyük tecrübelerle tamamladığım işler ve ilişkilerle dolu bir geçmişim var. İnsanlara bu tecrübeleri aktarmaktan keyif alıyorum. Başkalarının hatalarını tekrarlayarak tecrübe etmek ahmaklıktır derim her zaman. Onlarda beni dinlemekten keyif alırlar ve sözlerime riayet ederler. Bir süre sonra insanlar çözemedikleri tüm problemleri bana getirmeye başladılar ve ben bunlara bir takım çözümler getirerek onların sıkıntılarından kurtulmalarına yardım ettim. Ben onların beklenen Mehdi'si oldum.

- Sizin mesleğiniz nedir Ali bey? ve onlara ne tür tavsiyelerde bulundunuz ?

-Ben avukatım. Onlara etik kurallara uymaları gerektiğini zaten İslam'ında onlara bunu emrettiğini söylerdim. Dediğim gibi ben bir avukatım ve epey meraklı biriyimdir. İslam hukuku hakkında araştırmalar yapmıştım bir dönem. Hatta Osmanlı İmparatorluğu zamanında İslami kanunların yazılı olarak mevcut olmadığı ve ilk yazılı İslam kanunu kitabını Sava Paşa isimli bir Hristiyan'ın yazmış olduğunu öğrenmiştim. İlginç gelmişti. Bu minvalde araştırma yaparken bir çok Ukubat (İslam Ceza Hukuku) kaidesini öğrenmiştim. Onlara Miras davaları, Alışverişleri, Ticaretleri, Aile ilişkileri ve benzeri konularda dinleri ne emrediyorsa yani nasıl inanıyorlarsa öyle yaşamalarını tembihlerdim.

- Bir dakika. Yani şimdi siz. kendiniz inanmadığınız bir dinin kaidelerini, O dine inanan bir topluma mı vaaz ettiniz?

- Evet.

- Ve onları bu şekilde tatmin ederken. Kendi kimliğinizi kaybettiniz.

- Sanırım evet..

    Fethetmek üzere olduğu kaleye tırmanırken tepedeki düşman neferlerinin kafamdan aşağı kızgın yağlar döktüğünü hissettim. Diyaloğun geri kalanı tam olarak bu noktada ehemmiyetini yitirmişti. (en azından benim için) Ben de bir ''müslüman'' idim. Lakin az önce sırf merakıma yenik düştüğüm için dinimin ve toplumun kabul ettiği ahlak kaidelerini çiğneyip hasta - doktor arasındaki gizliliği ihlal etmiştim. Muhtemelen bunun verdiği vicdan azabını dindirmek için eve giderken bir kaç bira alacaktım...

Şizofreniye İlk Adım (Vazo)

    Eğer nadiren sarhoş oluyorsanız, eve nasıl döndüğünüzü hatırlayamazsınız; fakat benim gibi mütemadiyen sarhoş oluyorsanız aksine, ne zaman içmeye başladığınızı hatırlayamazsınız.

Penceremden içeri taarruz eden korna sesleri,
ve tıpkı felsefeciler gibi her gelenin bir öncekini nesh ettiği o ''En büyük asker bizim asker!'' sloganları, 

ve göğe doğru yağdırılan 9 mm'lik kurşunlar...
Tanrı, kısa bir süre içerisinde evini kurşunladıkları için hepsinden intikam alacaktı.

Televizyona baktım; en geç on altıncı bölümde yayından kaldırılacak yerli bir dizi yayındaydı. Mavi gözlü güzel bir kadın karşımda ağlıyordu.
O an şöyle düşündüm; evrenin ana maddesi, güzel bir kadının gözyaşıdır.
Kadınların gözyaşları toprağa düşmemelidir.
Yeryüzündeki tüm doğal afetler, kadınların gözyaşının bedelidir.
Bir kasabada sel varsa mutlaka orada bir kadın ağlamıştır.
Ya da bir evde yangın çıkmışsa muhakkak orada bir kadının canı yanmıştır.
Ne kadar neşeli bir gün geçirirsen geçir, yatağa uzandığında uykusuz kalıp tavanla bakışmana sebep olan bir his varsa, hatırla sayın okur, eminim bir kadının kalbini kırmışsındır.

Ağır hareketlerle koltuğumda doğrulup masadan sigara paketini aldım. Bu esnada gözlerim masanın üzerindeki siyah vazoya takıldı.
''Yine mi sarhoşsun sen?'' dedi Vazo.
''Sen ayık mısın?'' dedim.
''Ben bir Vazo'yum dostum.''
''Öyleyse bir vazo gibi davran!'' diyerek tersledim onu sigara paketinin kapağını kaldırırken.
İçi boştu.
Sigaralar hep zamansız biter.
Uzanıp boş paketi vazonun içine smaçladım pis pis sırıttım.
''Çok sigara içiyorsun!'' dedi Vazo.
''Bugün senin doğum günü mü?'' diye sordum.
''Hayır,'' dedi Vazo. ''Senin?''
''Yoo.'' dedim.
''İyi.''

Saate baktım; 22:38.
Akrep ve yelkovan greve çıkmıştı adeta.
Tekel bayii açık olmalıydı.
Tekel dediğime bakmayın, bizim Yavuz Abi'nin bakkal dükkanından bahsediyorum. Kendisi süpermarket bulunmayan küçük mahallemizin yegane bakkal dükkanıdır ve aklınıza gelebilecek tüm helal ürünler onun tekelindedir.  Kendisi kesinlikle alkollü içecekler satmaz ve cuma namazlarını asla kaçırmazdı.
Emin olun;
Tanrı puro içiyor olsaydı, meleklerden evvel çakmağını çekerek Yavuz Abi yakardı.
Komşular onun duvarlardan geçebildiğini falan söylüyorlar. Hatta bir keresinde uçarken görülmüş; ama konumuz bu değil.
Sigara almak için Yavuz Abi'ye gitmeye karar verdim.
Koltuktan kalkarken masadan destek aldım; masanın kırık ayağı uyguladığım kuvvete dayanamayıp sallanmaya başladı; üzerindeki vazoyu ve küllüğü aniden yere fırlattı.
Küllük metal olduğu için bu afetten sağ kurtulabilmişti; fakat zavallı vazo, sayabildiğim kadarıyla yedi büyük ve otuz sekiz küçük parçaya ayrılmıştı.
Masa zaten uzun zamandır Vazo'yu ortadan kaldırmak istiyordu, bunu hissedebiliyordum.
Aslında vazo eve geldiğinden beri diğer eşyalar onu ortadan kaldırmaya çalışmış; hep bir fırsatını kollamışlardı.
Bu planlanmış bir cinayetti; fakat hiçbir kanıt yoktu.
İstemeyerek ben de bu cinayete dahil olmuştum.
Delilleri ortadan kaldırıp kimseye hadiseden bahsetmemeye karar verdim.

Mutfağa gidip bir poşet aldım.
Boş bira şişeleri ve kenarlarını yemediğim pizza artıkları ile birlikte, Vazo'nun tüm parçalarını içine doldurdum.
Evden çıktım. Kısa bir yürüyüşün ardından köşedeki çöp konteynerına ulaştım.
Etrafı kolaçan edip kimsenin beni izlemediğinden emin olduktan sonra poşeti konteynera atıp oradan hızla uzaklaştım.

Yavuz Abi ile ayaküstü bir sohbetten sonra sigara alıp hızlı adımlarla eve geri döndüm.
Balkona çıkıp bir sigara yaktım ve çöp konteynerına bakarak dumanı üfledim.
Kısa bir süre sonra Suriyeli küçük bir kız konteynera yaklaşmaya başladı.
Yırtık elbisesi ve kirli saçları bile yüzünün güzelliğine zeval verememişti; ay ışığı gibi parıldıyordu. Küçük kız yiyecek bir şeyler bulmak ümidi ile elini konteynerin içine daldırdı.
Birden acı içinde çığlık attı ve elini çekti.
Minik parmağına batan vazo parçasını ağlayarak parmağından çekip çıkardı...
Bir damla kan parmağından akarak yere düştü ve tek suçu yanlış zamanda yanlış yerde bulunmak olan bir karıncayı boğarak öldürdü.
Kelebek etkisi; bu akşam önünü alamadığım büyük felaketlere sebep oluyordum.
Bir anda sokağın iki farklı ucunda, kalabalık gruplar belirdi; ellerinde sopalar ve kesici aletler vardı. Uzaklardan polis sirenleri yankılanıyordu...
Az evvel mülteci bir çocuğun kanını akıtmak ve bir karıncanın boğularak ölmesine sebebiyet vermek suçundan kendimi eve hapsetmek üzere pencereyi kapattım.
Koltuğuma dönerken, vazoya gözüm takıldı.
Sapasağlam masanın üstünde duran o vazoya.